فان بروز | سایت تفریحی و آموزشی

با کــدام آبـرویی روز شمـارش باشیم؟

عصرها منتظـرِ صبحِ بهــارش باشیم؟

این همه لاف زن و مـدعی اهل ظهـور

پس چـرا یـار نیامد که نثـارش باشیم؟!

سال ها منتظر سیصد و اندی مرد است 

آنقـدر مَــرد نبودیم که یــارش باشیم؟

گیـرم ، امــروز به ما اذنِ ملاقـاتی داد

مرکبی نیست که راهی دیــارش باشیم!

سالهـــا در پیِ کــارِ دلِ ما افتـاد  است

یادمان رفت کمـی در پی کـارش باشیم!

ما چـرا ؟خوبترین ها به فـدای قدمش

حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟!

اگـر آمـد ، خبــرِ رفتـن مـا را بدهید

به گمانم که ، بنا نیست کنـارش باشیم!

اللهم عجل لولیک الفرج

من عقابی بودم
که نگاه یک مار
سخت آزارم داد
بال بگشودم و سمتش رفتم
از زمینش کندم
به هوا آوردم
آخرِ عمرش بود
که فریبِ چشمش
سخت جادویم کرد!
در نوکِ یک قله
آشیانش دادم
که همین دل رحمی
چه به روزم آورد!
عشق جادویم کرد
زهرِ خود بر من ریخت
از نوکِ آن قله
به "زمین" افتادم
تازه آمد یادم
من "عقابی" بودم
بر فرازِ یک کوه
آشیانِ خود را
به نگاهی دادم...

یاد من باشد فردا دم صبح

جور دیگر باشم

بد نگویم به هوا، آب ، زمین

مهربان باشم، با مردم شهر

و فراموش کنم، هر چه گذشت...

خانه ی دل، بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت ،

بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل

مشت را باز کنم، تا که دستی گردد

و به لبخندی خوش

دست در دست زمان بگذارم

ادامه شعر در ادامه مطلب