فان بروز | سایت تفریحی و آموزشی

اخیرا یک قطعه شعرِ نو ، تحت عنوان « تو خود اویی بخود آی »در سایتهای فضای سایبری انتشار یافته و به مولوی انتساب یافته که قطعا این انتساب غلط می باشد ، در برخی از سایتها نیز این سروده را به آقای علی حیدری (کتاب بوی نور ) و بعضا به کسان دیگری نسبت داده اند که صرف نظر از اینکه سراینده اشعار چه کسی می باشد ، محتوای شعر مزبور ، سراسر مشحونِ از مبانی وحدت وجود ، (البته برداشتی افراطی و غلط از وحدت وجود) و نیز رگه هایی از افکار امانیستی         ( انسان محوری بجای خدا محوری و نهایتا خدا انگاری انسان ) است ، زیرا صراحتا اذعان می دارد که ای انسان تو خود اویی (یعنی تو نعوذ بالله خود خدایی) و بخود می بالد که از این راز پرده برداشته است ، او با کمال وقاهت می گوید که آنچه تاکنون نعره زنان بدنبال آن بودی در خانه ی توست ، البته منظور وی معرفت نفس به این معنی که گمشده ی تو در درونِ توست ، خودت را بشناس تا خدایت را بشناسی ، و از این رهگذر بخواهد نفس و معرفت نفس را بمنزله پلی برای خداشناسی قرار بدهد، نبوده بلکه فکر منحرف و باطلِ خود را با عبارت پردازی به مخاطب اینگونه القاء می کند که تاکنون نعره زنان بدنبالِ خدا نامی می گشتی که درحقیقت، تو خودِ اویی...  ((نعوذ بالله))،     درصورتیکه انسان خدا نیست بلکه مظهر ، جانشین و مخلوقِ خداست ... فلـذا بر آن شدیم که پاسخ مقتضی به « تو خود اویی بخود آی » را با غزلِ «« تو نه اویی بخود آی »» بر سبیل ایجاز بشرح ذیل تقدیم جویندگان حق و حقیقت و دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام نمائیم ، پناه برخدا از گمراهی ......... در خاتمه خاطر نشان میکنم که اگر کلمات مزبور ناشی از سهو القلم و یا غلبه ی ذوقِ سراینده بوده ، شایسته است نسبت به تصحیح آن اقدام نماید.                  

  و من الله التوفیق. ( سید رضا نوعی متخلص به حکیم)